๓. สมุหนาม คือ คำนามที่ทำหน้าที่แสดงหมวดหมู่ของคำนามทั่วไป และคำนามเฉพาะ เช่น ฝูงผึ้ง กอไผ่ คณะนักทัศนาจร บริษัท พวกกรรมกร เป็นต้น
๔. ลักษณะนาม คือ เป็นคำนามที่บอกลักษณะของคำนาม เพื่อแสดงรูปลักษณะ ขนาด ปริมาณ ของคำนามนั้นนั้นให้ชัดเจนแบ่งย่อยได้ ๖ ชนิด ดังนี้
๔.๑ ลักษณนามบอกชนิด เช่น
รูป ใช้กับ ภิกษุ สามเณร
เล่ม ใช้กับ หนังสือ เกวียน เทียน เข็ม ตะไกร
ใบ ใช้กับ ตู้ หม้อ ตุ่ม หมอน
๔.๒ ลักษณนามบอกหมวดหมู่ เช่น
ฝูง ใช้กับ วัว ควาย ปลา นก
กอง ใช้กับ ทหาร ลูกเสือ อิฐ ทราย ผ้าป่า
นิกาย ใช้กับ ศาสนา ลัทธิ
๔.๓ ลักษณนามบอกสัณฐาน เช่น
วง ใช้กับ แหวน วงกลม ตะกร้อ สักวา วงดนตรี แตรวง
หลัง ใช้กับ เรือน มุ้ง ตึก
แผ่น ใช้กับ กระดาษ กระดาน กระเบื้อง สังกะสี
บาน ใช้กับ ประตู หน้าต่าง กระจกเงา กรอบรูป
๔.๔ ลักษณนามบอกจำนวนและมาตรา เช่น
คู่ ใช้กับ รองเท้า ถุงเท้า ช้อนส้อม
โหล ใช้กับ ของที่รวมกันจำนวน ๑๒ ชิ้น เช่น สมุด ดินสอ ปากกา
๔.๕ ลักษณนามบอกอาการ เช่น
จีบ ใช้กับ พลู
จับ ใช้กับ ขนมจีน
มวน ใช้กับ บุหรี่
๔.๖ ลักษณนามซ้ำชื่อ เช่น เมือง ประเทศ ตำบล จังหวัด ทวีป ฯลฯ
๕. อาการนาม คือ
คำนามที่เป็นชื่อกริยาอาการ เป็นสิ่งที่เป็นนามธรรม
ไม่มีรูปร่าง มักมีคำว่า "การ " และ
"ความ " นำหน้า เช่น การกิน การเดิน
การพูด การอ่าน การเขียน ความรัก ความดี
ความคิด ความฝัน เป็นต้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น